(Ι)
Τα χελιδόνια παραβίασαν
τον εναέριο χώρο της πατρίδας τους,
που θεωρούσαμε εναέριο χώρο
της δικιάς μας πατρίδας,
της αληθινής,
της πατρίδας των προγόνων μας…
Έγιναν διαβήματα, στα ναυλωμένα έθνη τους,
από την κυβέρνηση των πουλιών μας…
Ψηφίσματα, παράθυρα, πανό, φέιγ-βολάν,
κυκλικά τραπέζια, αναπαυτικά κρεβάτια,
αναπηρικά αμαξίδια, βαζελίνες,
συνακροάσεις, γκάλοπ, τζόγος, ζαριές,
ευχέλαια, συλλείτουργα, αφορισμοί,
σφυγμομετρήσεις, προγνωστικά, βεγγαλικά,
ξύλινες γλώσσες, παρελάσεις, απελάσεις,
αναπλάσεις, λυκοφιλίες
και ανούσιοι πανηγυρικοί…
(ΙΙ)
Τα διαβατάρικα πουλιά,
χαρούμενα,
μας έφεραν την Άνοιξη
τραγουδώντας
κι εμείς μέσω διαδικτύου
της αρνηθήκαμε την είσοδο, ψυχρά, αφιλόξενα,
την απορρίψαμε ηλεκτρονικώς,
σερφάροντας στη μοναχική βαρυχειμωνιά μας.
Μπροστά στων παιδιών μας
τα έκπληκτα μάτια,
για παραδειγματισμό τους,
για ηθικό τους δίδαγμα,
για μελλοντική τους εγκατάσταση
στο δημόσιο καφενέ,
στον σβέρκο μας,
στου κράτους την ταφόπλακα…
(ΙΙΙ)
Μας οδήγησαν τους οργασμούς της φύσης,
στη φύση μας,
στην ηδονή, στο κάλλος,
στην διαιώνιση
κι εμείς γι’ αντιπερισπασμό,
αυνανιζόμαστε
χαμογελώντας μηχανικά…
Προχωράμε στα τυφλά,
χωρίς πυξίδες, χωρίς πρόγραμμα
και προγραμματισμό,
δίχως γνώσεις και ήθος…
Αποκλειστικά το κέρδος μας,
χωρίς κόπο φυσικά και γνώση του αντικειμένου.
Είναι κι ο μοναδικός μας σκοπός, οι αξιώσεις μας,
είναι και τα πιστεύω μας, ριζωμένα βαθιά…
… Όχι, το τι κάνεις,
αλλά το πόσα παίρνεις…
(ΙV)
Οι κύκνοι και τα περιστέρια,
οι καρδερίνες και τα σπουργιτάκια,
οι θύμησες και τα όνειρα,
οι έρωτες και οι ελπίδες,
τα ήθη και τ’ άσματα,
απεβίωσαν λόγω ασιτίας.
Πέθαναν από υπερβολική δόση αγάπης απάτης,
από παραμύθα νοθευμένη, σε ζυγούς ακριβείας,
από τροφές μαϊμού, σε ζούγκλες,
από νάυλον είδωλα…
Πέθαναν επειδή μπήκε
σε καραντίνα η ζωή μας
και των παιδιών μας το μέλλον
στα χρηματιστήρια απαξίωσης
και ολικής σύγχυσης…
(V)
Πέθαναν επειδή άλλαξαν
οι εγκέφαλοι,
τα δρομολόγια στον υδροφόρο ορίζοντα,
λόγω της γρίπης των πουλερικών,
και λόγω τζακ-ποτ
λαϊκού, προσωρινού, μόνιμου,
μελλοντικού,
Εθνικού,
αμαθούς, ημιμαθούς,
επισφαλούς, ημιθανούς, αειθαλούς,
ΛΑΧΕΙΟΥ
και μεταλλαγμένου αιδοίου…
Πέθαναν επειδή
ήταν άνεργοι οι νεκροθάφτες
της προόδου και των πανανθρώπινων αξιών,
τα κοράκια και οι ύαινες
του σκότους, της αγραμματοσύνης,
της κομπίνας και του ρουσφετιού…
(VI)
Για να φωτίζουν
τις παρέες μας και τις πορείες μας,
γυάλισαν τις αχτίνες
των ήλιων μας, οι Φάροι και οι σκεφτόμενοι Άγγελοι.
Εμείς για να ξεχωρίσουμε
- δεν είμαστε ίσιοι κι όμοιοι -
τις ρυπαίνουμε βάναυσα με αντικατοπτρισμούς
ή ορθότερα,
τις βρωμίζουμε, τις παραβιάζουμε,
τις εκβιάζουμε, τις βιάζουμε.
Σκορπίζοντας παντού απόβλητα
και πολύχρωμες αχτίνες λέιζερ,
για να ονειρευόμαστε
στις χωματερές
και στα νεκροταφεία
των εθνικών οδών…
(VII)
Με Θεϊκές δοξαριές,
μας συνοδεύουν στα
ρυθμικά και μελωδικά
άσματα της ψυχής.
Εμείς βροντοφωνάζοντας,
άναρθρα, άχρονα, άκομψα, άχαρα,
ημίγυμνοι, αξιολύπητοι, ρυπαροί,
έρποντας, γλύφοντας
και με τα κέρατά μας,
λάβαρα στην ομίχλη
και στη σκουριά, στην οξειδωμένη σκέψη,
τριγυρίζοντας στα όμοια, στα ομοιόμορφα
και συγχρόνως στα πανάσχημα…
Κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας
από τη σκέψη, την ιστορία, τη συνέπεια,
τη μόρφωση, την κριτική…
Χάνοντας πολύτιμο χρόνο, φαιά ουσία,
στα γήπεδα, στα σίριαλ, στα τηλεδικεία,
στης ψυχής το κουρέλιασμα…
(VIIΙ)
Μετράμε ακροαματικότητες,
τηλεθεάσεις διαφημιστικών μηνυμάτων,
με κουρντισμένα χαμόγελα,
σε απέραντα μπορντέλα λήθαργου,
σε κωλοχανεία σήψης,
μπόχας, σκόνης χρυσίζουσας,
μόνιμης και νόμιμης νάρκωσης.
Γέμισαν οι καναπέδες από τα κουφάρια μας,
ενώ οι λακκούβες έχουν την
δικιά τους κρυφή ιστορία,
αλλά ως σήμερα, δεν μιλούν, δεν απαντούν,
απλά, χάσκουν στους λογής-λογής επιστάτες.
Στα υπερκέρδη μπροστά,
τα σιδερικά διαγωνίζονται σκληρά,
ποίο θα γίνει πρώτο, άμορφη μάζα,
με τα νεώτερα θύματα,
με το μεγαλύτερο οίκτο,
στα παράθυρα των ειδήσεων…
(IX)
Η ύλη είναι άυλη,
δεν έχει πολλές απαιτήσεις η ζωή,
είναι λιτοδίαιτη, είναι ολιγαρκής,
θέλει ελάχιστα για να λάμψει
και να προκόψει στον κόσμο της
τον πανέμορφο, τον μοναδικό…
Χρειάζεται
πνευματική τροφή η ζωή,
μια δύναμη Θεϊκή, διαχρονική,
για να αντιμετωπίσει κεραυνούς εν αιθρία,
κακουχίες, τσουνάμι, λοιμούς λιμούς,
δυστυχία ξαφνική, καταποντισμούς, θυμούς,
κι αμέτρητους σεισμούς
Υ. Γ.
Της ζωής οι τυχεροί,
ας προσέξουν λιγάκι και τους άτυχους,
αυτούς που ίσως αύριο, γίνουν τυχεροί
και οι σημερινοί ευνοούμενοι, καλότυχοι,
στο μέλλον μη βρεθούν στη θέση τους…
… Το πρόβλημα δεν το έχουν, όσοι δεν έχουν να χάσουν
τίποτα…